Samenvattend, nog enkele beelden die het begrijpen van het opperste geheim gemakkelijker maken.

Stel je voor dat er een film wordt gemaakt waarin voortdurend een toeschouwer voorkomt, die het hele verhaal, met alle acteurs en objecten, gadeslaat. De toeschouwer is in dat geval best te vergelijken met de ziener in ons (de actie van zien), de acteurs en objecten met het geziene. Die ziener en het geziene zijn enkel voorbijgaande schaduwen op een scherm. Het scherm, dat zowel de ziener als al het geziene draagt, is het enige wat blijvend en werkelijk is. Zo ook is er op het scherm van het Zelf altijd een ziener en het geziene. De ziener en het geziene zijn de geest gedragen door het Zelf. Alleen het Zelf, het FEIT VAN ZIEN, is werkelijk. Daarin gevestigd, versmelten het Zelf, de ziener en het geziene tot één werkelijkheid.

Die Staat die we Zelfrealisatie noemen, is niets anders dan eenvoudigweg zichzelf zijn zonder gedachten en concepten, niets wordend en niets kennend. Daarin is men Dat wat alleen is en wat altijd alleen geweest is. Dat is niet te beschrijven, men kan het enkel zijn. Alles wat we moeten doen is de totale Stilte vinden die in ons altijd aanwezig is, maar die we op ieder ogenblik van elke dag verknallen en verdonkeremanen.

Wij Yogis en zoekers zijn zoals hij die de schaduw verlaat, vrijwillig in de zon stapt en, lijdend onder de hitte, grote inspanningen doet om terug in de schaduw te komen...

Yoga is erg eenvoudig. Yoga is een onmiddellijkheid, hier en nu te realiseren. Maar blijkbaar zitten we vastgeroest in gedachten en concepten, in het spel van de ziener en het geziene. Het Zelf is niet ergens ver weg, niet hoog in de hemel vanwaar Het moet nederdaten. Het is in je Hart en zodra je. door het offer van Luisteren, Zien.... de geest versmelt met zijn Bron, als melk en water, stort de genade vanzelf naar buiten, spuitend als uit een bron!